Veurig jaor schreef de Stellingwarver Schrieversronte een verhaelewedstried uut. Et begin van et verhael was d’r, mar veur et vervolg en de ofloop d’r van kon iederiene zorgen die d’r aorighied an hadde. De drie mooiste inzendings kwammen van Hendrik Betten (Else), Sjoukje Oosterloo (Drachten) en Jan Schonewille (Noordwoolde). Jan Schonewille is o.e. bekend van zien boeken ‘Maaike’ en ‘Alderhaande’; zien verhael kun jim hier now lezen. De ere twie verhaelen wo’n laeter publiceerd.
Et aeventuur van Jan de Bosfluiter
Iederiene in et dörp kent Jan Bos. Of misschien hiet hi’j ok wel Jan van de Bos. Aenlik wet gieniene hoe Jan zien aachternaeme percies is. Hi’j wodt zolange as iederiene him heugen kan – en Jan telt d’r al aorig wat jaorties henne – Jan de Bosfluiter nuumd. Dat komt wis en zeker omreden Jan altied fluit as hi’j onderwegens is. Of hi’j thuus ok altied fluit weten de meensken niet. Want Jan woont alliend, en wat aachterof bi’j de bos. Veul anloop het Jan niet, hi’j het daor ok gien verlet van. Hi’j het an wat kiepen, een peer katten en een hond genoeg. Mar zowat alle daegen ziej’ Jan wel even in et dörp, en dan maekt hi’j graeg een praotien mit de meensken die hi’j tegenkomt.
Nao een peer daegen vaalt et op. Et is aanders as aanders, et is stille op ’e diek. De meensken zeggen tegen mekaander dat ze Jan al een schoffien niet zien of heurd hebben. Dat is toch wel wat nuver. Een dag laeter besluten ze om mar es poolshoogte te nemen, iederiene kan ommes zomar wat kriegen.
Een peer manluden uut et dörp lopen deur de bos op et husien van Jan an. Om huus henne is niks biezunders te zien, et is d’r zo rustig as wat. De buterdeure zit op slot en ok al kloppen ze an, et blift stille. Bruno de hond slat niet an, d’r scharrelt gien kiepe om huus henne, en Jan zien beide katten zien ze ok niet.
Dan kieken de manluden deur et raem van de kaemer. Ze zien niks biezunders, al staon d’r wel wat kaastedeuren los. En et liekt as staot d’r op ’e taofel een brief tegen een koppien an.
De manluden besluten om mar es bi’j de aachterdeure te kieken. Die zit ok vaaste, mar iene van de mannen taast es in de geute en vint daor de sleutel van de deure. Dan gaon ze et huus in…
De manluden uut et dorp kommen de kaemer in en pakken et briefien dat tegen et koppien staot. Ze verbaozen heur d’r over wat d’r op schreven staot. ’BoDa’ staot d’r op… En in kleine letterties: ’Boeren Date’.
Wat gieniene wus in et dorp was dat Jan aenlik diepe van binnen him hiel alliend vuulde. Hi’j maekte altied wel een praotien bi’j de meensken in et dörp. En pattie hadden niet in de gaten dat Jan, wanneer hi’j weer naor zien husien gong, et hielendal niet plezierig vun dat hi’j dan gien anspraoke meer hadde.
Dat was de reden dat Jan reageerd hadde op een adverteensie op ’e webstee van BoDa. Et was een bericht van een vrouw die Jan bekend veurkwam. En dat was ok logisch, want zi’j was al es op ’e tillevisie west mit ’Boer zoekt vrouw’. Jan hadde heur een brievien schreven en zi’j hadde daor mitien op reageerd. Kot daorop was ze Jan opzuken gaon op zien stee in de Stellingwarven. En wat onveurstelber leek veur Jan was gebeurd: ze weren zomar hatstikke verliefd wodden op mekere!
Maaike, want zo was heur naeme, mos weeromme naor de Aachterhoek waor as ze woonde. Mar de twie weren smoorverliefd en konnen mekere niet alliend laoten. Uren zatten ze an de tillefoon. En now was et zoveer kommen dat Jan mit zien hiele hebben en holen naor heur toe gaon was. Bruno de hond, de katten en de kiepen, alles was mitgaon naor et beloofde laand…!
Ienkeer in de Aachterhoek belaand zol d’r van alles gebeuren gaon. Maaike hadde op Internet lezen dat d’r in Frankriek een kesteel te koop was veur iene euro. Et was dan wel een ruïne die aj’ zels opknappen mossen, mar ja, ie hadden dan wel een kesteel! D’r was allienig ien veurweerde an verbunnen: et mos dienen veur een goed doel. Et mos een maotschoppelik verantwoorde bestemming kriegen.
Now, deur wussen Jan en Maaike wel raod mit. Ze bedochten dat et een centrum wodden kon veur vri’jgezelle boeren en boerinnen. De eigeneresse van et kesteel, een vri’jgezelle freule, vun dat een hiel goed plan. Et lag heur nao an et hatte. En zo konnen Jan en Maaike beginnen mit et uutvoeren van heur idee.
Stokkien bi’j betien gongen ze et kesteel opknappen, en al hiel gauw wodde dat bekend in Nederlaand. Ja, et kwam alderdeegst veur de tillevisie! En al even gauw kwammen de eerste boeren en boerinnen naor Frankriek toe om daor een kotte tied deur te brengen. Zo wodden Jan en Maaike zels huweliksmakelers! Van alles maekten ze daor mit in dat vere Frankriek… Ie zollen d’r wel een boek over schrieven kunnen!!
Netuurlik weren Jan en Maaike een poze leden ok weer es naor de Stellingwarven op bezuuk west. Et was daor een daelders mooi plakkien en ze gongen de stee van Jan veurlopig anholen as een vekaansiewoning. Now en dan kwammen ze naor Nederlaand om daor zels wat tot rust te kommen.
De bewoners van et dorp weren bliede dat ze wussen waor as Jan bleven was en ze weren nog blieder dat hi’j ok nog een vrouw vunnen hadde. Ze wussen ondertussen ok allemaole dat Jan en zien Maaike mit wat hiel moois doende weren daor in dat vere Frankriek. Bi’jkotten was d’r weer een bi’jienkomst van Plaetselik Belang. En naor disse biezundere bi’jienkomst zollen Jan en Maaike ok kommen en zollen ze an de haand van foto’s wat zien laoten van heur kesteel in Frankriek.
Op die woensdagaovend zat de zael hielendal vol. D’r kon gieniene meer bi’j in et dörpskefé. Vol trots vertelden Jan en Maaike over heur erverings in Frankriek. De dörpsgenoten weren meraokels enthousiast. Doe Jan en Maaike klaor weren mit heur verhael klonk d’r een lange tied anholend applaus. De veurzitter van Plaetselik Belang bedaankte Jan en Maaike hiel hattelik veur heur bi’jdrege. En as verrassing hadde hi’j ok nog een kleinighied mitneumen. Vol spanning pakten Jan en Maaike et kedogien uut. En wat zat d’r in et pepier? Een prachtig mooie foto van de stee van Jan in de bos. En midden op et dak van et huus was een kladdegien plakt. En weten jow wat daor op ston?
Och… dat weten jow wel!