Naor anleiding van de beslist wonderlike, mar veural zorgwekkende, idenen om huzen te bouwen op et kultuurhistorische zo biezundere plak Rikkinge schreef Attie Nijboer et volgende gedicht:
Laot mi’j mi’j blieven
nog een betien roeg en puur
een oold stokkien netuur
Laot mi’j eupen en wieds
et mooie van mi’j beleven
al kuierende of op ‘e fiets
Vermoeg mi’j niet
deur mien hatte en ziel te verpatsen
mien laand te verroppen
Niet veur een bouwplan
dat ok eers in de gemiente kan
Niet veur onneudige strapatsen
wil ik an de kaant’
dat kan ik niet verkroppen
Gao veur mi’j staon
stried veur mien behoold
Veur now, veur altied
laot mi’j vri’j
Dan blieven bewonderen en
verwonderen haand in haand gaon
Maek mi’j niet dat ik verwor
tot een veurgoed veurbi’j
tot inkeld een herinnering in jim onthoold.