‘Morgens zatten we in de keuken te koffiedrinken. We hadden as boeren de voerderskleren nog an. Die reuken echt naor et doe zo zoere kuilvoer.
Op de kachel ston een pannegien te prottelen en de daamp trok deur de keuken. Ik reuk et al, et weren gele knollegies. Et was doe zo, ze mossen hatstikke donkergeel wezen, dan weren ze pas goed geer. Mit eterstied kregen we ze as gruunte, soms mit wat stroop d’r op.
Bi’j de eerpels kregen we een peer plakken uutbraoden spek en spekvet d’r over. Ie mossen wel een beste maege hebben, mar doe hadde de boer nog zwaor wark en was et gauw weer verteerd. We kregen et wel ien keer in de weke.’
(Gegevens Koop Gorte, Stellingwarver Spreukekelinder 2003)