De liefde
‘Wat de liefde allemaole wel niet tewege brengen kan daor stao ik somstieden versteld van,’ zegt Katrien.
Now Katrien over dit onderwarp begint vraog ik me stiekemweg of: zol Katrien seins een vrund hebben? Mar ze is al tig keer beppe, et zal toch niet?’
Ni’jsgierig vraog ik: ‘Mar wat is d’r gebeurd mit jow en de liefde waor as ie zo veraldereerd over binnen?’
‘Mit mi’j is d’r niks an ’t haantien, mar moej’ es heuren,’ Katrien verschikt wat op heur stoel en gaot d’r es even goed veur zitten. ‘Van mien vier dochters bin d’r twieje al sund jaoren scheiden. Beidend roepen ze al wiethoelaank dat ze gien ni’je relaosie meer willen, en et woord ’trouwen’ hebben ze uut heur woordeboek schrapt. Ze vienen et wel goed dat ze eigen baos binnen en vri’j in heur doen en laoten. En ik moet je eerlik zeggen, ze kun heur ok hiel goed redden mit alderhaande klussies. Mit de varvekwaste, de boormesiene en de kitspuite bin ze kreklieke handig as een kerel.
An iene van de beide vreug ik een keertien as ze gien nocht meer hadde an een vrund. ‘Nee heur,’ was heur bescheid, ‘ik redde me best en butendat heb ik Simba mien katte. Da’s gezellig en ze is hiel lief en slim anhaelderig en sprekt me nooit tegen. Niks gien gekilster meer en nooit gien zwietsokken op ’e taofel en dat iewige gezemel over voetballen.’ Waacht mar maegien, awwe een tal jaoren wieder binnen, lichtkaans praot ie dan wel hiel eers, was mien gedaachte.
Daor mos ik an weeromme daenken, now een ere dochter van mi’j et aorig op ’e heupen kregen het vanwegens de liefde. Ze reup ok altied dat ze gien verlet meer hadde van een man, ze hadde vrunden genoeg waor ze mit op- en uutgaon kon, miende ze. Tot ze een keertien bi’j me in de baank zat en bekende dat ze een ni’je relaosie hadde. Et leek d’r aorig op, zee ze, en lachte: ‘Ik wil him niet meer kwiet, Mem.’ Daor heurde ik mal van op, dit was hiel eer praot as da’k van heur wend was. Zoks kan de liefde dan toch tewege brengen. De relaosie het een stokmennig jaoren duurd en kotleden bin ze in et huweliksbotien stapt. Ze weren wies mit mekeer dat kon ik wel an ze vernemen, en mien ni’je schoonzeune moch ik ok wel lieden. Votdaolik de eerste keer maekte hi’j al een goeie indrok vanwegens de meniere hoe as hi’j me begroette. Doe hi’j binnenkwam gaf hi’j me de haand en zee mevrouw tegen mi’j. Aovens, doe ze weer votgongen, kreeg ik een haand én een dikke smok, en zee hi’j ‘dag Mem.’ Now, van die tied of kan hi’j wel een pottien bi’j me breken,’ gnist Katrien.
‘Mar wat brengt de liefde in jow leven nog tewege waor as ie zo versteld van staon?’ wil ik graeg weten.
‘Aldereerst et feit dat ze trouwd binnen,’ zegt Katrien, ‘mar daor komt nog bi’j dat ze verhuzen gaon naor et laand van Flipje waor de sjem maekt wodt. Dat is dus wiethoeveer van de Stellingwarven, en hoe kom ik daor?’ Raodeloos zicht Katrien me an.
‘Ie kun ja autorieden, dan ried’ ie daor toch gewoon naor toe. Ie zetten de tomtom an en hi’j wist je de weg, dan bi’j’ d’r zomar,’ raode ik heur.
‘Ja, ie hebben makkelik praoten, ie rieden stad en laand of, mar ikke niet! Ik kom nooit buten de Stellingwarven en daor naor et zuden is et vule drokker, daor waog ik mien leven niet an, ik wil mien kleinkiender nog wel graeg grootwodden zien,’ gnist ze. ‘Mien eerste ingeving was om mar naor Eelde te rieden en daor op et vliegtuug te stappen naor Eindhoven, dan zol mien dochter me daor wel weghaelen kunnen. Mar dat leek me bi’j naoder inzien te omslachtig. Dat now he’k wat eers bedocht, ik gao bi’jkotten mit de trein naor mien dochter. Ik heb me twie dagkaorten kocht, iene veur de hennereize en iene veur weeromme. Dan kan ik wel een stokmennig daegen blieven te uutvanhuzen. Dit onderneem ik dus allemaole uut liefde veur mien kiender, begriep ie wel?’
Lachende kikt ze me an en gaot wieder. ‘Mar now komt et slimste. Alle naachten lig ik wakker en prakkeseer me et aepezoer hoe as ik mit die trein reizen moet. Dat kriej’ d’r van aj’ altied autorieden, dan weej’ niet meer hoej’ mit de trein argens kommen moeten. Vandaege-de-dag moej’ een kaortien hebben om in- en uut te sjekken, en dat meuj’ beslist niet vergeten. Ie moe’n in de goeie ‘klasse’ zitten mit die dagkaorte. Butendat weet ik niet waor as ik overstappen moet en in welke trein ik dan veerder moet,’ klaegt Katrien. Ik ligge d’r al naachten wakker van, en bin dan de hieltied onderwegens mit de bus en de trein. Oflopen naacht ha’k om drie ure nog gien wink in de ogen had, en was ik in gedaachten nog mar amper in Amersfoort ankommen. Dat scheut dus ok gien bliksem op. Veur de zovuulste keer bin’k mar weer es van bedde gaon, heb es naor buten keken, waor as op dat onmeugelike ure ok gien starveling te bekennen vul. Inienen mos ik doe an mien heit daenken. As hi’j naachs niet slaopen kon slokte hi’j een slaoppillegien deur mit een slok jenever. D’r is him nog nooit wat van overkommen, ondaanks mien waorschouwings. Ik heb nog in twiefel staon om een slaoppille te nemen, mar omreden de naacht al halverwege was, bi’j’ dan morgens nog slim duf, dus dat he’k mar niet daon.’ Eernstig kikt Katrien me an en zegt: ‘Now ziej’ mar es wat de liefde allemaole tewege brengen kan. En dan heb ik et alliend nog mar over mien naotoom en gieniens over mezels.’
Sjoukje Oosterloo