Sniedebonen
Winterdag kregen we as gruunte ok vaeke sniedebonen uut de Keulse kruke. Dat bin lange bonen die an, of bi’j, de stokken gruuiden. Bi’j de zoemerdag plokten we de bonen, puntten ze en dan kwammen ze deur de bonemesiene om ze an schiefies te snieden. Daornao kwammen ze in de kruke mit zoolt d’r deurhenne. As d’r genoeg in de kruke zat, kwam d’r een ketoenen doekien over en dan een rond, hoolten deksel, dat percies in et gat paste. In de midden had et deksel een boorgat, waor aj’ krek mit de vinger in konnen. Op et deksel kwam nog een dikke balstien veur et androkken. Ie konnen de bonen niet vot-en-daolik eten, ze mossen eerst een posien staon.
Mit een maond of drie koj’ d’r dan wel een maoltien van eten. Ie mossen ze dan wel ien of twie keer ofwassen, aanders weren ze te zoolten. We kookten ze vaeke mit wat witte bonen die we de aovend d’r veur eerst in de wieke zet hadden. D’r kwam ok nog een lekkere, groffe metworst in. Viteminen zullen d’r neffens de geleerden wel niet in zitten, mar ie kregen et ok niet elke dag. Mar et was, en is, een traktaosie, en een gebakkien kriej’ ok niet elke dag!
(Gegevens Koop Gorte, Stellingwarver Spreukekelinder 2003)
