Dan hebben wi’j nog niks te klaegen
Jan Saanders Klaos zat lessendaegs
Bi’j Ties van Geert wat op te snieden.
‘Ie hebben now,’ zo zwetste Jan,
‘Gien winters meer as vroeger tieden!
Wat is mi’j now zoe’n druppien sni’j!
Dan mag ’t mi’j nog wel aanders heugen!
Et was van ien- op twienentachtig,
Doe lag die sni’j, da’s ongeleugen,
Bi’j Pake an de daoke toe!
Et kachellit was vaaste vreuren!
En nargens kon ie onder ’t ies
Een spraankien waeter meer bespeuren!
Doe laggen in de Weme-bos
De haezen in de eksternusten!
En op een keer zat dokter Sluus
Op ’t klokkehuus wat uut te rusten!’
(Uut: ‘De oolde pook’, haast 1970)