De kauwe, ok wel torenkri’je nuumd is om te zien een aorige voegel. De aachterkaante van zien kop is gries en veerder is hi’j zwat. Et schient dat as ze een mitgezel vunnen hebben, ze heur hiele leven bi’jenneer blieven. Dat bin wi’j meensken niet meer zo wend, vandaege-de-dag is een scheiding an de orde van de dag. Mar veur disse voegels gelt: ‘in goeie en slechte tieden’ veur altied, in heur voegelbestaon.
Bi’j oons in de buurt huust d’r nogal wat van dat zwatte voegelvolkien. Morgens in alle vroegte maeken ze mi’j al wakker mit heur ‘getsjekker’, uutslaopen is d’r niet meer bi’j. Even wiederop in et park, zit een hiele grote klonie zwatte roeken, dat is dus femilie van de kauwe. En een kebaol dat ze somstieden maeken! Bin ik even bliede da’k daor niet dichtebi’j in de buurt wone. Bovendat hej’, aj’ daor onder de bomen deurlopen, grootkaans daj’ op een ‘kwak’ in je haor of op je jasse trakteerd wodden. Wat dat anbelangt loop ik daor in gien geval langes as ze drok an et nusselen bin en jonkies hebben.
Mar om op die kauwgies weeromme te kommen, ie kun wel zien dat ze as een stellegien deur et leven gaon, ze zitten altied twie bi’j twie op de schostien of de daknaalde van de huzen.
Veurige meitied was d’r een peertien drok an et nusselen onder de dakpannen van mien aachterburen. Daor is doe al rap een stokkien veur steuken. D’r is wat in de geute legd zodat ze d’r niet meer onder kommen konnen. Now miende ik altied dat kauwen meerstal heur nust maekten in keunstmaotige of netuurlike holten, zoas in schostiens, en karketorens of oolde gebouwen, en ok wel in oolde nusten van ere voegels.
Vandeweke heurde ik morgens in alle vroegte een kauwe schetteren van ’tsjek, tsjekkertsjek’! Wat dot die voegel hier de hieltied bi’j mi’j op ‘e schostien te lewaaischoppen, vreug ik me of. Middag’s belde een aachterbuurman bi’j me an mit de vraoge: ‘Weej’ wel dat d’r een kauwepeertien bi’j jow boven de geute onder de dakpannen an et nusselen is?’ ‘Nee’, was mien veraldereerde bescheid. ‘Jow wo’n bedaankt veur de tip’.
Doe ik es even poolshoogte nemen gong aachter huus, zag ik van onder de dakpannen, kot boven de geute naost de regenpiepe, takkies naor buten stikken. De buurman hadde dus geliek!
Mien klussiesman, die krek doende was in de buurt, heb ik doe even inseind. We praotten of dat hi’j nao vuuf ure even kieken zol hoe as de zaeke mit et kauwevolkien d’r bi’j mi’j veur ston. De lange ledder had ik onderwiels al uut de schure haeld en klaorlegd. In een hoekien van de schure vun ik verempeld ok nog een rollegien gaas. Kwam dat even mooi van passe! Et wodde vuuf ure en daor kwam mien redder in nood. De man klom rap op de ledder omhogens en dee de onderste dakpannen d’r of. ‘Hier naost de regenpiepe zit de meerste ruumte onder de pannen, zodoende nusselen ze daor graeg’, kreeg ik van omhogens te heuren. ‘D’r zit hiel wat rotzooi onder de pannen, waor laot ik dat?’
‘Smiet mar naor beneden dan redde ik et wel op!’ reup ik, al laank bliede dat ik zels niet op die ledder hoefde.
Doe ik zag wat daor allemaole wel niet onder die pannen weg kwam! Ik hebbe even mal mit mien oren staon te flapperen, geleuf dat mar. Een hiele toekebos, ja wis en waorachtig, flinke lange toeken ok nog! Allemaole mos! Doe kreeg ik votdaolik in ’t snottien waor as et mos bi’j mi’j buten uut de bloembakkies bleven was. Daor had ik mien heufd al zo lange over breuken, mar now wodde die vraoge dus een weet. Veerder kwam d’r nog allemaole klein grös- en haorig spul onder de pannen weg, en zels nog een stokmennig pepieren zakdoekies. Zollen die kauwgies bi’j de meitied ok zoe’n last hebben van hujkoorts, krekkengeliek as ikke? vreug ik me of. Lichtkaans kun ze ok gewoon slim snotterig west wezen netuurlik, daor wil ik of wezen. De klussiesman het et zó maekt, dat die kauwgies niet meer onder mien dakpannen kommen kunnen. Hi’j het een stok gaas in de geute daon en et mit een lattien vaastespiekerd. ‘Eers sjorren die zwatstatten et gaas d’r zo weer weg’, zee de goeie man vanuut hogere sferen.
Wiels hi’j daor boven in de dakgeute doende was, zatten de beide kauwgies op mien schostien en nammen de boel in ogenschouw. Ze tsjekkerden en gongen tekeer, ik vermoed dat ze tegen mekeer foeterden: ‘Tsjekker-de-tsjek, wel potverdikkeme, komt daor even een vremde kerel die oons nust vothaelt. Et moet niet gekker wodden, now is al oonze muuite veur niks west. Tsjekker-de tsek, kuwwe weer vanni’js beginnen! Hawwe krek zoe’n mooi plakkien vunnen kot bi’j Sjoukje heur slaopkaemer, en now komt d’r evenpies zoe’n kerel die oons bouwwark in een scheet en een zocht ofbrekt. Tsjekker-de-tsjek, zoj’ zoe’n kerel now niet!’
As bescheid heb ik naor ze roepen: ‘Zuken jim mar een holle boom of een karketoren. Daor bin d’r genoeg van, en dan kuj’m morgens in alle vroegte zovule kebaol maeken as daj’m zels willen. Now kan ik me morgens weer es uutslaopen.’
Sjoukje Oosterloo