Bruun staon de bomen
geduldig te dromen
over et pad
en de grunende gracht.
Rood is et blad;
een uutbundige pracht
straolt uut de kleuren
een sprokiesgebeuren.
Doodstille naachten;
keboolterties waachten
rustig heur tied.
Aachter de deuren
staon potties mit kleuren;
kwassies ontbreken d’r niet.
’t Maontien verschient;
rap as de wiend
eupen die deuren!
Now gaot et gebeuren:
de bos wodt een toverkesteel!
Overal zwaarven
ze mit heur penseel,
overal vaarven
ze rood, bruun en geel.
Kleine keboolterties,
schilderties toch!
’t Maontien dat lacht
hoog’ in de locht,
diep’ in de gracht.
Kleine keboolters,
de dag is d’r weer,
straolend van locht.
Och, bin jim vlocht?
‘k Zie jim niet meer.
’t Wark van jim hanen,
ja, dát is d’r nog!
‘k Wol jim bedaanken,
waor wonen jim toch?
Jouk, uut ‘Een haandvol speulgoed’, 1972
Foto: Lenus van der Broek